Kathmandu - Pokhara
Blijf op de hoogte en volg Arianne
03 Mei 2014 | Nepal, Pokhara
Haidieho!!
Waar moet ik beginnen?!
Zal proberen zo beknopt mogelijk te schrijven anders wordt het een dagtaak voor jullie om bij te lezen :-)
Donderdagmorgen naar de verzamelplaats van de bussen gebracht door het hotel. Er staat dan een heel lange rij met bussen van verschillende organisaties en om de 5 bussen vraagt er een mannetje met welke maatschappij ik reis...uiteindelijk bleek ik met de bus helemaal aan het einde van de rij te reizen.
De rit zelf was minder angstaanjagend dan de beruchte busreis in Indonesië maar dan nog...
De wegen waar dusdanig slecht dat we een lekke band reden. Gezien hebbende hoe die verwisseld werd heb ik de rest van de rit (ongeveer 5 uur) angst gehad dat er ineens een wiel zou afrollen...
Met nog 1,5 uur te gaan begon het te stormen... Wind, regen, onweer... Alles! Ik had het geluk te zitten op een plek waar al het water via het raam keihard naar binnen loop. Creatief als ik ben heb ik het gordijntje gepakt en daarmee zo veel mogelijk geprobeerd op te vangen **zucht**
Aangekomen in Pokhara op een druilerige namiddag, na 10 minuten verloren te staan bij die bushalte kwam Binod aanlopen om mij op te halen. Binod is de eigenaar van de 2 weeshuizen en het schooltje.
Zonder officieel voorstelrondje (kwam er per ongeluk achter dat deze man Binod was) werd ik in een taxi gezet.
Aan de chauffeur gevraagd waar ik werd heen gebracht en bleek naar mijn gastgezin te zijn.
Deze details even om aan te geven hoe vaag alles loopt...
Het huis waar ik woon is boven verwachting luxe!! Het is een gewoon huis, een douche en een Franse toilet. Natuurlijk hou ik het probleem met electriciteit die te pas en te onpas uitgaat.
Qua eten krijg ik 's ochtends toast met ei en jam en 's avonds eet ik met de pot mee en is dat rijst met verschillende "bijgerechten"... Even wennen denk ;-)
Het gezin is een jong gezin, vrouw van 29, man vanmorgen pas ontmoet want die was op reis en een druk dochtertje van 3,5.
Aardige mensen, spreken niet echt goed Engels en dat maakt het af en toe lastig omdat ik niet weet wat ze van mij verwachten.
Probeer dat beetje los te laten en me veel terug te trekken op m'n kamer.
Vrijdag werd ik om 8 uur opgehaald door Binod... Althans... Hij was er om kwart voor 9 en ging toen eerst hier nog thee drinken. Rond kwart over 9 achter op de motor richting weeshuis/schooltje (ook dat krijg je niet vantevoren te horen... Is maar afwachten wat we gingen doen maar kon dit redelijk goed zelf bedenken).
In het een weeshuis woont Binod ook maar die heeft me op een bankje gezet en gezegd dat de rest van de vrijwilligers later zouden komen... Heb daar een uur gezeten tussen de "vreemde" kindjes zonder een idee wat de dag zou brengen.
Ondertussen potje volleybal gespeeld met een paar kids en na een uur kwamen de andere vrijwilligers. Die hebben me eindelijk beetje info gegeven hoe de dag er uit ziet, wat er te doen is enz.
Binod is de rest van de dag pleituh geweest dus heeeeel blij dat ik met hen kon optrekken.
2 van de 3 vrijwilligers zijn nu klaar en 1 meisje blijft nog 3 weken, dinsdag komt er nog een nieuw meisje en die blijft nog 4 weken.
Vrijdag heb ik dus beide weeshuizen en het schooltje gezien. Er was nu een soort vakantie waardoor het schooltje dicht was.
Soms mag je op dat schooltje bijles geven maar soms niet... Dan hoef je niks te doen.
In de weeshuizen hoeft buiten het spelen met de kids ook niet heel veel te gebeuren... Dus het zit allemaal toch beetje anders in elkaar dan ik had verwacht.
Ik heb een fiets te leen gekregen van Binod alleen had een zoon die gisteren meegenomen en niemand wist hoe laat hij terug zou zijn... Steeds het antwoord "think back soon, 30 minutes" yeah right, na 2 uur wachten hadden we dat ook gezien.
Ben met dat ene meisje Irina stukje gaan wandelen om stad beetje te verkennen en nadat we na 2 uur terugkeerden was de fiets terug. Volgend avontuur was terugkomen naar "mijn huis" GEEEEEN IDEE!!!
Straatje links, straatje rechts, hobbelige weg, bruggetje OMG!
Redelijk in paniek omdat de straten geen namen hebben dus als ik zou verdwalen ik niet kon uitleggen waar ik was.
Gelukkig begreep een jongen van het weeshuis dat ik nog geen herkenningspunten had verzameld in 1 dag en was zo lief me even thuis te brengen op een andere fiets. Pfff...
Als ik gisteren dit verslag zou hebben geschreven zou het nog stukje negatiever zijn... Nu probeer ik er maar om te lachen en hopen dat de rest meer vanzelf gaat...
Straks met de rest van de vrijwilligers afgesproken om naar een soort show te gaan kijken en daarna met hen te gaan eten als afsluiting bij Binod thuis, we zullen zien hoe dat gaat lopen... Eerst maar weer op die fiets stappen en zien of ik er in 1 x kom.
Heb de gastvrouw gevraagd een kruisje te zetten op de kaart in m'n Trotter dat als ik zou verdwalen ik aan iemand kan laten zien waar ik heen moet :-s
Sorry voor deze belachelijk lange update maar als ik het zou inkorten dan komt het denk niet goed over...
Heel veel liefs, ik ga me in de tussentijd proberen staande te houden hier ;-)
Xx
Waar moet ik beginnen?!
Zal proberen zo beknopt mogelijk te schrijven anders wordt het een dagtaak voor jullie om bij te lezen :-)
Donderdagmorgen naar de verzamelplaats van de bussen gebracht door het hotel. Er staat dan een heel lange rij met bussen van verschillende organisaties en om de 5 bussen vraagt er een mannetje met welke maatschappij ik reis...uiteindelijk bleek ik met de bus helemaal aan het einde van de rij te reizen.
De rit zelf was minder angstaanjagend dan de beruchte busreis in Indonesië maar dan nog...
De wegen waar dusdanig slecht dat we een lekke band reden. Gezien hebbende hoe die verwisseld werd heb ik de rest van de rit (ongeveer 5 uur) angst gehad dat er ineens een wiel zou afrollen...
Met nog 1,5 uur te gaan begon het te stormen... Wind, regen, onweer... Alles! Ik had het geluk te zitten op een plek waar al het water via het raam keihard naar binnen loop. Creatief als ik ben heb ik het gordijntje gepakt en daarmee zo veel mogelijk geprobeerd op te vangen **zucht**
Aangekomen in Pokhara op een druilerige namiddag, na 10 minuten verloren te staan bij die bushalte kwam Binod aanlopen om mij op te halen. Binod is de eigenaar van de 2 weeshuizen en het schooltje.
Zonder officieel voorstelrondje (kwam er per ongeluk achter dat deze man Binod was) werd ik in een taxi gezet.
Aan de chauffeur gevraagd waar ik werd heen gebracht en bleek naar mijn gastgezin te zijn.
Deze details even om aan te geven hoe vaag alles loopt...
Het huis waar ik woon is boven verwachting luxe!! Het is een gewoon huis, een douche en een Franse toilet. Natuurlijk hou ik het probleem met electriciteit die te pas en te onpas uitgaat.
Qua eten krijg ik 's ochtends toast met ei en jam en 's avonds eet ik met de pot mee en is dat rijst met verschillende "bijgerechten"... Even wennen denk ;-)
Het gezin is een jong gezin, vrouw van 29, man vanmorgen pas ontmoet want die was op reis en een druk dochtertje van 3,5.
Aardige mensen, spreken niet echt goed Engels en dat maakt het af en toe lastig omdat ik niet weet wat ze van mij verwachten.
Probeer dat beetje los te laten en me veel terug te trekken op m'n kamer.
Vrijdag werd ik om 8 uur opgehaald door Binod... Althans... Hij was er om kwart voor 9 en ging toen eerst hier nog thee drinken. Rond kwart over 9 achter op de motor richting weeshuis/schooltje (ook dat krijg je niet vantevoren te horen... Is maar afwachten wat we gingen doen maar kon dit redelijk goed zelf bedenken).
In het een weeshuis woont Binod ook maar die heeft me op een bankje gezet en gezegd dat de rest van de vrijwilligers later zouden komen... Heb daar een uur gezeten tussen de "vreemde" kindjes zonder een idee wat de dag zou brengen.
Ondertussen potje volleybal gespeeld met een paar kids en na een uur kwamen de andere vrijwilligers. Die hebben me eindelijk beetje info gegeven hoe de dag er uit ziet, wat er te doen is enz.
Binod is de rest van de dag pleituh geweest dus heeeeel blij dat ik met hen kon optrekken.
2 van de 3 vrijwilligers zijn nu klaar en 1 meisje blijft nog 3 weken, dinsdag komt er nog een nieuw meisje en die blijft nog 4 weken.
Vrijdag heb ik dus beide weeshuizen en het schooltje gezien. Er was nu een soort vakantie waardoor het schooltje dicht was.
Soms mag je op dat schooltje bijles geven maar soms niet... Dan hoef je niks te doen.
In de weeshuizen hoeft buiten het spelen met de kids ook niet heel veel te gebeuren... Dus het zit allemaal toch beetje anders in elkaar dan ik had verwacht.
Ik heb een fiets te leen gekregen van Binod alleen had een zoon die gisteren meegenomen en niemand wist hoe laat hij terug zou zijn... Steeds het antwoord "think back soon, 30 minutes" yeah right, na 2 uur wachten hadden we dat ook gezien.
Ben met dat ene meisje Irina stukje gaan wandelen om stad beetje te verkennen en nadat we na 2 uur terugkeerden was de fiets terug. Volgend avontuur was terugkomen naar "mijn huis" GEEEEEN IDEE!!!
Straatje links, straatje rechts, hobbelige weg, bruggetje OMG!
Redelijk in paniek omdat de straten geen namen hebben dus als ik zou verdwalen ik niet kon uitleggen waar ik was.
Gelukkig begreep een jongen van het weeshuis dat ik nog geen herkenningspunten had verzameld in 1 dag en was zo lief me even thuis te brengen op een andere fiets. Pfff...
Als ik gisteren dit verslag zou hebben geschreven zou het nog stukje negatiever zijn... Nu probeer ik er maar om te lachen en hopen dat de rest meer vanzelf gaat...
Straks met de rest van de vrijwilligers afgesproken om naar een soort show te gaan kijken en daarna met hen te gaan eten als afsluiting bij Binod thuis, we zullen zien hoe dat gaat lopen... Eerst maar weer op die fiets stappen en zien of ik er in 1 x kom.
Heb de gastvrouw gevraagd een kruisje te zetten op de kaart in m'n Trotter dat als ik zou verdwalen ik aan iemand kan laten zien waar ik heen moet :-s
Sorry voor deze belachelijk lange update maar als ik het zou inkorten dan komt het denk niet goed over...
Heel veel liefs, ik ga me in de tussentijd proberen staande te houden hier ;-)
Xx
-
03 Mei 2014 - 11:52
Leonie:
Haha wat een avontuur! -
03 Mei 2014 - 12:04
Ina Van Dijk:
Jeetje wat een avontuur. Spannend allemaal wat je telkens te wachten staat. -
03 Mei 2014 - 13:47
Jolanda Hartzema:
Hoi Arianne. Mijn god, je moet daar wel de kunst verstaan om alles maar over je heen te laten komen en hopen op de goede afloop haha. Echt georganiseerd kan je het niet noemen. Zal de cultuur wel zijn haha. Wij Nederlanders doen alles op afspraak en houden ons er ook aan (de meesten dan). Das ff wennen daar.
Ik kijk uit naar je volgende avontuur :).
Groetjes!!
-
03 Mei 2014 - 14:58
Cobie:
Spannend allemaal. Ben benieuwd naar de rest. -
03 Mei 2014 - 15:10
Trudy:
Je bent een topper Arian, ik was al gek geworden,denk.
Je tante's (Ada en ik in ieder geval ) hadden de hele dag
Een reden om kwaad te zijn!!!! : - )
Hou je taai.XX -
03 Mei 2014 - 15:28
Christel:
Jeetje Arian, knap hoor! Hopelijk gaat het gauw wat makkelijker! X -
04 Mei 2014 - 14:22
Eef:
Ha skat, jemigdepemig, wat een toestanden allemaal weer! Lekke bus, labyrint zonder straatnamen, vage gastheer, aaaaaaaahggggg!!!!!!! Dan ben je dus gewoon een topper dat je je gewoon staande houdt en dapper doorzet, respect..... Ik hoop dat de andere vrijwilligers beetje toffe lui zijn. Knap en mooi dat je dit doet, zorg goed voor jezelf, denk aan je, dikke X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
