Still alive...

Lieve iedereen,

Ik heb werkelijk geen idee waar ik moet beginnen met schrijven, tijdens meditatie heb ik deze blog ongeveer 1000 keer geschreven maar ieder moment was de strekking weer heel anders.

Ik zal bij het begin beginnen om het voor jullie, maar misschien ook een beetje voor mezelf overzichtelijk te krijgen :)

Na het schrijven van mn vorige verslag heb ik de volgende dag een taxi gepakt richting Bhaktapur, aangezien dit nog steeds op mn lijstje stond en de tijd begon te dringen de daad bij woord gevoegd (of.. zeg je dat zo? nou ja, whatever).

Wat een mooi en compleet andere stad is dat in vergelijking met Kathmandu of zelfs Pokhara.
Een van de andere vrijwilligers, Gwen, was nog daar dus meteen geprobeerd contact te leggen om af te spreken.
Heerlijk gegeten en nog gezelliger bijgekletst om alle ervaringen tot nu toe uit te wisselen.
De volgende dag mocht ik mee op het project waar zij vrijwilligerswerk heeft gedaan. Dit was een opvanghuis voor kinderen met een verstandelijke/lichamelijke beperking.
Gwen vertelde me dat de kinderen met een beperking in Nepal niet als "volwaardig" worden beschouwd en daarom is het des te beter dat er opvanghuizen als deze bestaan.
Deze dag heeft ontzettend veel indruk gemaakt en de liefde die je van die kinderen krijgt in zo'n korte tijd is overweldigend.
Na deze enerverende dag weer terug richting Kathmandu waar ik nog een paar relax dagen op het programma had voordat ik "opgesloten" zou worden.

Zaterdag was het dan zo ver...
Bepakt en bezakt met gezonde spanning lopend richting het kantoor van het Vipassana meditatiecentrum.
Na de introductie zonk de moed me in de schoenen, wij kregen vooral te horen wat we allemaal niet mochten en het idee van een chille, rustgevende meditatieomgeving was meteen verdwenen.
Na wat gesteggel met bussen en wachten uiteindelijk gebracht naar het meditatiecentrum.
Het is overigens geen klooster waar ik heb gezeten, niet dat ik de hele dag tussen de monnikjes en nonnen liep ofzo :D

Tijdens de introductie hebben wij het dagprogramma ontvangen en de moed zonk me in de schoenen, ik zal 'm even uittypen zodat jullie een beetje een idee krijgen hoe hardcore deze training was:

4.00 morning wade up bell, gezellig zo'n gong om wakker mee te worden
4.30 - 6.30 meditatie
6.30 - 8.00 ontbijt + rust
8.00 - 9.00 meditatie maar volgens de methode dat je een uur lang je armen en benen niet mag bewegen of je ogen mag openen
9.00 - 11.00 meditatie
11-00 - 13.00 lunch + rust
13.00 - 14.30 meditatie
14.30 - 15.30 meditatie waarin we opnieuw stil moesten zitten
15.30 - 17.00 meditatie
17.00 - 18.00 thee pauze
18.00 - 19.00 meditatie waarin we opnieuw stil moesten zitten
19.00 - 20.15 video met uitleg van meneer Goenka (grote leraar in Vipassana maar vorig jaar overleden)
20.15 - 21.00 meditatie
21.00 - 21.30 klaarmaken voor bed en half 10 lichten uit en slapen

Dit ging voor 10 dagen zo door met een verschillende opbouw van meditatie.
Dag 1 t/m 3 vooral de kunst van het mediteren uitgelegd gekregen en moeten oefenen, vanaf dag 4 werd de Vipassana methode uitgelegd en t/m dag 10 werd dat uitgebreid en geoefend.
Het is nogal complex om die hele methode hier uit te leggen maar het heeft vooral te maken met ademhaling, concentratie van de "mind" en "sensations" die je over je lichaam voelt als je je daarvoor open kunt stellen.
Vooral de eerste paar dagen heb ik veel geleerd over de basis van meditatie. Het duurde 2 dagen voordat ik mn gedachten stil kon krijgen en me goed kon focussen op de ademhaling zonder dat mn gedachten constant afdwaalden.
Vipassana is een meditatie methode die heel erg staat voor je eigen "cravings" en ervoor probeert te zorgen dat je erg "aware" bent hoe je op bepaalde situaties reageert uit gewoonte.
Hun overtuiging is om dingen niet te geloven omdat Buddha ze heeft beschreven of omdat de teacher je dat verteld maar alleen als je het zelf ervaart, zoals de sensations op je lichaam en de ademhaling.
Je ervaart zelf dat je ademhaalt, dus is dat de werkelijkheid.
Vertrouw op de "law of nature" , alles komt en gaat... alle slechte maar ook alle goede dingen zijn tijdelijk.
Accepteer de dingen zoals ze zijn, niet zoals je zou willen dat ze zijn.
Dat zijn een aantal dingen waar ik wel iets mee kan en daar geleerd heb.

Ik probeer zo veel mogelijk woorden in het Nederlands te schrijven maar soms dekken die niet de lading en aangezien ik 10 dagen niet anders heb gehoord dan deze dingen zitten deze nogal gebrandmerkt in m'n hoofd.

Tijdens de stilte heb ik veel tijd gehad om na te denken en zoals beschreven dwalen m'n gedachten heeeeeeel vaak af.
Gedurende die afdwalingen zijn er zeker op bepaalde vlakken dingen duidelijk geworden, dingen waar ik niet makkelijk rust in kon vinden werden helder. Of dit komt door meditatie of gewoon omdat je daar echt de tijd krijgt om dingen te overdenken en te verwerken weet ik niet... het was in ieder geval een positieve ervaring :)

Tot dag 4, dag 4 begon met "normale" diarree waar ik niet veel aandacht aan heb geschonken.
Aan het einde van dag 6 werden de buikpijn en diarree erger en de ochtend van dag 7 heb ik melding gemaakt dat ik me niet goed voelde bij de staff. Dit zijn vrijwilligers waar je het hoognodige tegen kunt zeggen als er problemen zijn.
Zij hebben geadviseerd rustig aan te doen en sommige meditatiesessies niet volledig te doen maar meer rust te nemen.
Dag 8 was de ellende compleet, tegen uitdroging aan en ieder half uur op de wc waar de diarree was overgegaan tot slechts water.
Ik kon nauwelijk opstaan, koortsig en algeheel beroerd.
Die dag zag de staff dat het blijkbaar toch wel ernstig was en hebben ze mij gedwongen 4 liter kruidenwater te drinken waarna ik na ieder toiletbezoek een halve liter moest bijdrinken.
Inmiddels zorgden zij dat ik de juiste dingen zou eten, zoals gele rijst, vage soepjes en veeeeeeeel bananen.
Dag 9 was ik het spuugzat en heb ik gevraagd of ik de teacher/leraar kon spreken om aan te geven dat ik weg wilde om een dokter te bezoeken.
Zij vroeg mij hier goed over na te denken en om 12.00uur bij haar terug te komen om het te bespreken.
Vastbesloten om m'n vertrek aan te kondigen ben ik naar haar toe gegaan om toestemming te vragen maar dit kreeg ik niet. Allerlei redenen waarom ik zou moeten blijven aangedragen maar ze kon mij niet overtuigen.
Daarna kreeg ik een gesprek met de senior teacher en door hem ben ik overruled, tegen mn wil in ofzo...
Aan het einde van het gesprek was er blijkbaar besloten dat ik niet zou gaan en ik was te zwak om te blijven vechten.
Dag 10 is redelijk aan me voorbij gegaan en de ochtend van dag 11 (of eigenlijk 12 omdat we zaterdag al zijn gestart en zondag pas als dag 1 telde) om 7.00uur werden we "bevrijd".
Nu voel ik me beter en merk dat ik langzaam weer aansterk, de buikkrampen zijn zo goed als verdwenen en de wc heb ik vanaf vanmorgen niet meer gezien dus het lijkt alsnog goed te komen voor morgenavond :D

Conclusie van mn verblijf is dat ik hele goede en fijne dingen heb mogen ervaren alleen heeft het einde een behoorlijke negatieve impact gehad.
Het voelde meer als een gevangenis waar ik niet uit mocht terwijl alles in mij riep dat ik een dokter nodig had, zeker gezien het feit dat ik donderdagavond al weer in een vliegtuig richting Vietnam zit.

Uiteindelijk is het een ervaring om nooit meer te vergeten, ik heb ontzettend veel geleerd maar zoiets hardcore als dit zal ik denk ik niet meer doen...

Over naar het luchtige gedeelte
Het eten, tja.. we kregen 's ochtends vooral iets van rozijnenpap of in ieder geval was het iedere keer een soort plakkerige derrie, een bakje met een soort bouillon met bonen en een kopje thee.
Lunch was dal baht, rijst met linzen en een chapatti (soort wrapje-achtig iets) en een beker warm water.
Tijdens de theepauze kregen we... uiteraard thee met een bakje gepofte rijst en een banaan.
Mijn eten veranderde iets na de 8e dag, toen was het vooral bananen, Nepalese yoghurt (wat heel anders is dan de onze, haha.... met stukjes en nou ja.. heel apart), gele rijst en vage soepjes.
Na het eten moesten we bij de wasbakken onze borden afwassen en in een gleuf zetten waar mensen, die wij niet konden zien het afruimden.

De accomodatie verder leek qua douche en wc-gelegenheid meer op een camping. Buiten stonden een reeks douches en wc's.
Het gebied waar wij sliepen was een soort barak met 20 vrouwen waarbij de slaapkamers waren afgescheiden door een scherm en aan de voorzijde door een gordijn.
Zeer vochtig, houten bedden met nauwelijks een matras en weinig privacy. Het was allemaal even behelpen maar zoals tijdens de introductie aangegeven was dit niet bedoeld als vakantie en valt luxe onder de noemer van "cravings" / verlangens.

Qua silence en noble silence was het niet heel moeilijk vol te houden. Omdat niemand praat is het ook niet moeilijk om zelf niks te zeggen.
Op moment dat je geconcentreerd in je eigen bubbel zit heb je ook geen behoefte aan contact met anderen en leef je erg geisoleerd maar natuurlijk waren er ook genoeg momenten dat ik mensen wel aan heb gekeken en toch schrik je als er dan oogcontact is....

Nu ben ik terug in Kathmandu en voelt het alsof ik in een vage bubbel zit. Ene kant is euforisch omdat ik vrij ben en weer m'n eigen plan kan trekken. Andere kant is nog steeds erg in mezelf gekeerd en lijkt alles langs me heen te gaan en daarbij ben ik natuurlijk nog herstellende van m'n buik-ellende.

Deze blog heb ik stiekem ook een beetje gebruikt om het voor mezelf allemaal op een rij te krijgen en het voelt goed om alles even van me af te schrijven.
Het spijt me als het daarom een beetje lang is geworden maar het waren dan ook nogal enerverende dagen, zal ik maar zeggen...

Ik ga nu lekker even genieten van de vrijheid, een warme douche en een goed bed voordat ik morgen weer een gebroken nacht in een vliegtuig tegemoet ga :D

Be happy :) (is een Vipassana motto) and may all things be peacefull

Heel veel liefde!
xx