Draai vinden in Pokhara...

Goedemorgen/Goedemiddag,

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik net wakker geworden met een lichte kater...
Zodra ik ergens wifi heb zal ik dit stukje plaatsen.

Zaterdag nadat wij bij een show zijn geweest voor kinderen in opvanghuizen kreeg Irina (Nederlandse vrijwilliger hier) contact met Dieuwertje (een andere Nederlandse vrijwilliger die tegelijk zijn aangekomen). Dieuwertje heeft eerst 2 weken op een ander project gezeten in Patchabaya samen met Gwen.
Zaterdag zijn we dus na de show naar Patchabaya vertrokken... Wat een mooie natuur kent Nepal!
De huisjes waar zij verbleven was alles waarvoor wij gewaarschuwd waren, houten huisjes zonder douche en enige luxe.
De uitzichten en al het groen maakte veel goed en achteraf had ik misschien graag 1 week zo geleefd... Gewoon om te ervaren hoe dat is.

Daar hebben zij ons het project laten zien waar zij werkten maar doordat dat project ook niet heel nuttig leek heeft Gwen besloten eerder weg te gaan en samen met Dieuwertje naar Pokhara te komen dinsdag.

Ons project valt, zoals eerder al gezegd, ook tegen.
De dagindeling is als volgt:
Tussen 10 en 12 uur zijn wij op het schooltje waar per lesuur 2 kinderen komen zodat we die bijles kunnen geven.
Het niveau van het onderwijs is hier echt om te janken! Een school die zegt Engelstalig te zijn maar waarbij een jongen van 7 niet de cijfers 1 tot 10 weet, het alfabet kent of zijn eigen naam kan opschrijven is bedroevend. Lastig om daar iets goeds in naar boven te krijgen...
Dan zijn we vrij en "moeten" dan om 4 uur terug zijn om de kinderen in het weeshuis te helpen met huiswerk. Dat is meestal tot 6 uur want dan gaan we naar huis omdat het donker begint te worden en het geen fijne buurt is om 's avonds in te fietsen.
De weeshuizen en het schooltje ligt in de sloppenwijk van Pokhara.

Doordat deze kinderen zo gewend zijn aan vrijwilligers is het voor hen niet meer bijzonder weer iemand uit Nederland te zien. Het enige wat ze zien is weer iemand die stickers, snoepjes, kauwgom of cadeautjes voor ze kan kopen.
Er is weinig emotionele binding, wat ook heel logisch is na 5 jaar af en aan vrijwilligers waarvan de een 4 weken blijft en de ander 3 maanden...
Dat maakt het wel minder leuk voor ons. Daarbij had ik verwacht meer te kunnen bijdragen in het weeshuis maar deze kinderen zijn al zo getraind om alles zelf te regelen dat de oudste jongens koken, de oudste meisjes doen de was enzovoorts.
Ik heb niet het gevoel dat ik hier echt iets kan bijdragen of betekenen en dat is jammer.

Maar goed... In de tussentijd en ik in fucking Nepal en het zou zonde zijn om te blijven hangen in teleurstellingen of negatieve vibes dus probeer dat zo veel mogelijk aan de kant te zetten en te focussen op leuke dingen.
Ben aan het bedenken om paar dagen/week eerder weg te gaan hier om bijvoorbeeld 2 national parken te bezoeken... Maar dat heb ik nog niet besloten...

Woensdagavond ben ik uitgenodigd bij een bovenbuurjongentje zijn verjaardag waarvan m'n gastmoeder (Kiran) denkt dat hij 7 werd. Erg grappig om mee te maken.
Toen ik binnenkwam werd alles aan de kant gezet en een stoel voor mij gepakt want ik was "de gast", de rest van de mensen zaten op de grond of bleven staan, beetje gênant :-)
Daar heb ik voor het eerst met m'n handen gegeten.. Taart nog wel, haha!
Daarna kwam het eten en kreeg ik als eerste samen met de opa, wat hier nogal belangrijk persoon is, eten aan tafel en de rest op de grond.
Rijst, groenten, kip (inclusief botten) en aardappel-prutje.
Sinds ik hier ben heb ik 's avonds nog niks anders dan rijst gekregen dus lekker gevarieerd ;-)

Donderdagavond hadden mijn gastouders een "verrassingsfeestje" georganiseerd voor een neef van Kiran, die volgens haar ergens in de 30 werd.
Ik heb m'n vrijwilligers-vrienden ook uitgenodigd dus uiteindelijk waren we totaal met 7.
Bier en wodka op tafel alles... Vandaar de lichte kater ;-)

Zaterdag gaan we een ochtendje raften op een redelijk heftig riviertje, dus ben benieuwd!

Nu mezelf maar eens van m'n houten bed afslepen om me klaar te maken voor een nieuwe dag.
Eerst een fietsenmaker vinden want heb gisteren lek gereden, niet zo verwonderlijk met al die onverharde wegen... (Note: fiets is gemaakt voor 20 Rupees, hahaha!! 1 euro is ongeveer 135 Rupees dus reken maar uit, daar kan Profile Paul nog wat van leren :-p)

Liefs en knuffels!!

Oh ja tante Trij, ik heb jullie genen dus loop ook ongeveer de hele dag te schelden maar niemand verstaat me dus als ik het met een geforceerde glimlach doe heeft niemand iets door ;-)

En Jo... Zeker een kunst die ik nog niet goed onder de knie heb. Weet vooral graag vooraf waar ik aan toe ben maar dat principe is in Nepal nog niet bekend ;-)